Język był obecny w moim życiu od zawsze! Języki świetnie szły mi w szkole (zresztą jak wszystko inne… trochę wstyd się przyznać, ale byłam raczej kujonem) i zawsze lubiłam się ich uczyć. Dlatego mimo oczywistych inklinacji sportowych (trenowałam wyczynowo pływanie w klasie sportowej), trafiłam do Zespołu Szkół Dwujęzycznych w Opolu. To był big deal – do tej szkoły trzeba było zdać specjalne egzaminy i z całego województwa przyjmowano zaledwie 30 osób. Przez 6 lat uczyłam się w systemie podwójnego programu – kluczowe przedmioty wykładane były zarówno po polsku, jak i angielsku. Do dziś śmieję się, że dzięki temu miałam zawsze dwie “tróje” na świadectwie – jedną z matmy, a drugą z matmy w języku angielskim. 

Wszyscy sądzili, że zajdę daleko, ale ja akurat przechodziłam światopoglądowy bunt. Dlatego na przekór oczekiwaniom nigdy nie skończyłam anglistyki (i nadal nie mam zamiaru!). Moim marzeniem było pójść na AWF i mimo sprzeciwu rodziców postawiłam na swoim. Wtedy uważałam, że moim życiowym przeznaczeniem jest sport i trening wyczynowych snowboardzistów. Oczami wyobraźni widziałam siebie mieszkającą na stałe we Włoszech lub Austrii i spędzającą dnie na śniegu, a wieczory w klimatycznych knajpkach (ten scenariusz nadal mi się czasem śni, mówiąc szczerze!). Weryfikacja planów nadeszła szybko i już na etapie licencjatu wiedziałam, że czas szukać innej drogi, ale za nic nie wiedziałam, czym chciałabym się zajmować. Więc, jak w przypadku wielu innych młodych ludzi, przyszedł czas na poszukiwanie siebie.

Pracowałam odkąd pamiętam. Jako nastolatka pracowałam jako instruktorka pływania i dawałam korepetycje. Potem nastąpił długi etap (w zasadzie nadal nieskończony) pracy na obozach dla dzieci i młodzieży, gdzie jako 20-latka dostałam do kierowania swój pierwszy obóz. Pracowałam dla najlepszych w branży i policzyłam kiedyś, że poprowadziłam około 50 turnusów dwutygodniowych obozów. Potem przestałam liczyć, ale nadal uważam, że większość moich kompetencji wykształciła się właśnie w tym piekielnie trudnym środowisku. Tworzyłam całodzienne gry terenowe na 300 osób i zarządzałam sporym zespołem żółtodziobów. Tworzyłam standardy pracy i podwyższałam poprzeczkę następcom. Dzięki tym doświadczeniom wiem, że wszystko się da, jeśli tylko jest na to plan i ludzie, którzy potrafią go wykonać. Następnie zatrudniłam się w sekretariacie jednej z sieciowych szkół językowych, gdzie przepracowałam jakieś pół roku, nudząc się jak mops (i już wiedziałam, że nie dla mnie rozkosze prac biurowych). Pracowałam też jako animatorka w fundacji oraz dawałam indywidualne lekcje angielskiego (miałam uczniów w pełnym przekroju wiekowym – od 5-letnich bliźniaków po Panią w wieku mocno średnim). Byłam też instruktorką przeróżnych sportów (do dziś uważam, że przy zaledwie godzinie z YT przygotuję profesjonalny trening z każdej dyscypliny). Gdzieś po drodze trafiłam też do Papugi, gdzie zaczynałam jako lektorka na kilka godzin i zastępstwa (co zupełnie mi nie przeszkadzało, bo przecież ja “szukałam siebie” i nie chciałam wcale być lektorką “na full”).